این روزا به لطف جنبش سبز ِ ایران زمین خیلی ها دارند به نوایی میرسند و از این جنبش به نفع خود استفاده میکنند یکی با شعر، یکی با ترانه، یکی با آواز، یکی با سرود، یکی با آهنگ، یکی با مقاله، یکی با عکس، یکی با کاریکاتور ... ببین این جنبش چکار کرد ؟!
من منکر این همه حمایت نیستم و همه را می ستایم اما باور کنید همه این حمایت ها از سر دلسوزی نیست و اینگونه حمایت ها دردی از مردم ایران دوا نمیکند. با ترانه و شعر و آهنگ نمیتوان جلوی خشونت را گرفت. نمیتوان درد باطوم را کاست. نمیتوان اشک مادری را پاک کرد . نمیتوان ...
مطمئن باشید همه آنها حامیان اصلی این مردم نیستند. آیا از این افراد کسی حاضر است به احترام شهدای ایران و به احترام این جنبش تنها یک روز اعتصاب کند یا مغازه اش را تعطیل کند یا سرکار نرود؟ چه فرق میکند در کجای این جهان باشد؟ حمایت حمایت است.
اینروزا مردم ایران داغدیده و رنجور و زخمی اند اما امیدوار. ولی این امید نمیتواند تنهایی چاره ساز باشد . این جنبش به یک حمایت همگانی نیاز دارد بقول معروف :
من اگر برخيزم، تو اگر برخيزی، همه برميخيزند! من اگر بنشينم، تو اگر بنشينی، چه کسی برخيزد؟
حمایت از این جنبش تنها با برخاستن همه مردم در همه نقاط ایران است و حتی در خارج از کشور. نه اینکه تنها تهران و چند شهر بزرگ برخیزند و دیگران نظارگر و منتظر.
وقتی ماموران این حکومت خیالشان از شهر های کوچک راحت باشد مطمئن باشید نیروهایش را سر این جوانانی میریزد که در این چند شهر برخاسته اند.
اینروزا زندانهای تهران مملو از آزادیخواهانی است که تنها جرمشان آزادیخواهی است .
دل به هیچ کس نباید بست . ببینید این کشورهایی که خود را حامی مردم ایران میدانستند هیچکدام حاضر نشدند در برابر این همه بی عدالتی حکومت ایران قدم علم کند و یا خواهان آزادی این همه زندانی باشد ولی برای زندانی های خودشان حاضرند به آب و اتش بزنند و هرکاری را انجام دهند.
روزی که رجب طيب اردوغان، نخست وزير ترکيه، در جريان ميزگردی در کنفرانس «مجمع اقتصاد جهانی» در داووس سوييس، به اظهارات شیمون پرز، رییس جمهوری اسرائیل، درباره عمليات نظامی اسرائيل در غزه اعتراض کرد و در واکنش به اقدام مجری برنامه گفت: ديگر در اين کنفرانس حضور نخواهد يافت. همه از او به عنوان یک قهرمان یاد میکردند ولی همین آقای اردوغان امروز نتنها این همه خشونت و بی رحمی و شهید را در ایران نمی بیند بلکه خود جزء اولین کسانی بود که هم بصورت تلفنی و هم بصورت رسمی به آقای ا.ن تبریک گفتند.
رجب طیب اردوغان در صحبت های خود در آن میزگرد غزه را به زندانی با آسمان آزاد تشبیه کرد ولی زندان واقعی ایران را نمیبیند و چشم بر حقایق می بندد
مطمئن باشید امثال ایشان امروز کم نیستند.
راستی آیا این همه سکوت نشانگر ترس است یا منافع یا ....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر